November 2019

«Δεν προλαβαίνω», «δεν έχω χρήματα», «είμαι πιεσμένος στη δουλειά», «με πιάνει πονοκέφαλος από την πίεση που αισθάνομαι», «όταν αγχώνομαι αναπνέω δύσκολα», φράσεις που λέμε και ακούμε συχνά στην καθημερινότητα μας.

Το άγχος και το στρες είναι η φυσική αντίδραση, ο φυσιολογικός μηχανισμός άμυνας και προστασίας του σώματος στις καταστάσεις που νιώθει «απειλή» από τα ερεθίσματα κινδύνου που λαμβάνει και αυτόματα πρέπει να ανταποκριθεί σε αυτά μέχρι να παρέλθουν. Παρόλο που σε λογικά πλαίσια είναι μια φυσιολογική λειτουργία προστασίας μας, ο σύγχρονος τρόπος ζωής και μια παρατεταμένη παραμονή σε αυτή την κατάσταση μπορεί να τα καταστήσει επιβλαβή για την σωματική και πνευματική μας υγεία.

Καθημερινά το σώμα μας βάλλεται από ενδογενείς ή εξωγενείς παράγοντες, θετικούς ή αρνητικούς (ερεθίσματα) που ενεργοποιούν την «μάχη, φυγή, πάγωμα» και τελικά μας προκαλούν άγχος/στρες. Τέτοιοι μπορεί να είναι δυσκολίες στον εργασιακό χώρο, οικονομικά προβλήματα, η διαχείριση του χρόνου, εντάσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις, μια κοινωνική υποχρέωση που θέλουμε να πάμε, αλλά δεν έχουμε χρήματα πχ.να πάρουμε ένα δώρο και πολλά άλλα θέματα που ο κάθε ένας μας ξεχωριστά καλείται να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει. Όποια και αν είναι η αιτία που μπορεί να ενεργοποιήσει αυτόν τον μηχανισμό, το άγχος/στρες μπορεί να γίνει χρόνιο και επιπλέον να επιφέρει άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας στο σώμα. Το καλύτερο είναι να γίνει διάγνωση από τους ειδικούς και να αντιμετωπιστεί άμεσα.

Σε όλο αυτό λοιπόν που βιώνουμε καθημερινά, σύμμαχος στη αντιμετώπιση τους μαζί με την βοήθεια του ειδικού ψυχίατρου, ψυχοθεραπευτή και λοιπών συναφών ειδικοτήτων ή τεχνικών διαχείρισης άγχους, μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικά και η τεχνική Bowen (Bowtech).

Πρόκειται για μια ολιστική θεραπευτική μέθοδο που ενεργοποιεί τον μηχανισμό αυτοΐασης του σώματος. Μέσα σε όλες τις σωματικές, ή μη, παθήσεις από τις οποίες μπορεί το σώμα να νοσήσει είναι το άγχος και το στρες. Το Bowtech μπορεί να είναι η συμπληρωματική θεραπευτική προσέγγιση σε συνεργασία με τον θεραπευτή της ψυχικής υγείας ή τον ψυχίατρο.

Πως δουλεύει; Είναι μια τεχνική εφαρμογής ήπιων κινήσεων στο σώμα που δίνει ελεγχόμενα ερεθίσματα στον μυϊκό και συνδετικό ιστό. Επιτυγχάνεται έτσι να έρθει η ισορροπία στο σώμα μέσω του Αυτόνομου νευρικού συστήματος, βοηθώντας να  «καταλαγιάσει» η συνεχής υπερδιέγερση στην οποία βρίσκεται. Γνωρίζουμε πως το Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα είναι ευαίσθητο στους στρεσογόνους παράγοντες, έλεγχει πάνω από το 80% των λειτουργιών του σώματος και τον τρόπο που ρυθμίζει το στρες στο οργανισμό μας. Μέσω της ενεργοποίησης του ΑΝΣ μπορούν να επανέλθουν οι λειτουργίες του σώματος σε κανονικό ρυθμό μετά από καταστάσεις έντασης.

Όταν βιώνουμε συνεχές άγχος και στρες, το Αυτόνομο Νευρικό σύστημα βρίσκεται σε συνεχή υπερδιέγερση και αν δεν το αντιμετωπίσουμε το αποτέλεσμα είναι να προκαλούνται επιπλέον προβλήματα στον οργανισμό μας. Στη διάρκεια εφαρμογής της τεχνικής Bowen πάνω στο σώμα, το Αυτόνομο Νευρικό Σύστημα «περνά» από το μοντέλο «μάχης, φυγής, πάγωμα» (συμπαθητικό σύστημα), στην «ανάπαυση, χαλάρωση και αποκατάσταση» (παρασυμπαθητικό σύστημα). Αποτέλεσμα είναι το σώμα να χαλαρώνει, να απο-φορτίζεται, να  βελτιώνεται η αναπνοή. Σταδιακά διαπιστώνεται η μείωση των συμπτωμάτων υπερφόρτωσης λόγω άγχους/στρες και άλλων προβλημάτων που μπορεί να υφίστανται λόγω αυτών, όπως πχ. αναπνευστικά προβλήματα, πεπτικά, καρδιαγγειακά, κεφαλαλγίες κλπ.

Ο αριθμός και η συχνότητα των συνεδριών για την αντιμετώπιση του άγχους/στρες που θα χρειαστούν, εξαρτάται από τις ανάγκες του ατόμου – λαμβάνεται ιστορικό – και την ανταπόκριση του στην κατάσταση αυτή. Το σχήμα θεραπείας εξατομικεύεται καθώς η κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Σε όλο αυτό ο πρακτικός θεραπευτής είναι συνοδοιπόρος να ακούσει τις ανάγκες για να κινηθεί αναλόγως, να εξηγήσει τις λεπτομέρειες που αφορούν τη μέθοδο και την πορεία της διαδικασίας, να εφαρμόσει την τεχνική και να κατευθύνει παρέχοντας πληροφορίες / οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει ο λαμβάνων τη θεραπεία την περίοδο αυτή.

Η φροντίδα του εαυτού μας και η διαχείριση του άγχους μπορεί να επιτευγχθεί για να επανέλθει η ισορροπία στο σώμα. Στους παράγοντες που μπορούν να βοηθήσουν, το Bowtech μπορεί να αποτελέσει ένα δυνατό σύμμαχο. Όταν το άγχος υποχωρεί το σώμα μας ηρεμεί, η αναπνοή μας βελτιώνεται, η σκέψη μας είναι πιο καθαρή, έχουμε ενέργεια και διάθεση να κάνουμε πράγματα. Δοκιμάστε το!

Πέπη Δρακουλινάκου,

Bowtech Practitioner & Pilates Trainer

Πηγή φωτογραφίας: https://www.settershealthcentre.com.au/

Το βίντεο δημιουργήθηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας. Σ’ αυτό αποτυπώνονται συνήθη στερεότυπα που συνοδεύουν κάποιες ψυχικές διαταραχές, με σκοπό την ευαισθητοποίηση και καταπολέμηση του στίγματος.

Το στίγμα που ακολουθει τις ψυχικές διαταραχές στέκεται συχνά εμπόδιο για τα άτομα που έχουν διαγνωστεί με αυτές ή/και τους οικείους τους στο να αναζητήσουν βοήθεια και την κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση.

Δεδομένου ότι τα προβλήματα ψυχικής υγείας μπορούν να θεραπευτούν επιτυχώς, είναι σημαντικό να επικοινωνούμε τέτοιου είδους δυσκολίες στο περιβάλλον μας, όπως είναι εξίσου σημαντικό να αναζητήσουμε τη βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας.

~Επιμέλεια βίντεο

Ελίζα Γεωργίου

Κων/να Παπαγεωργίου

~Μουσική

“Mother’s journey”- Yann Tiersen

Ευτυχία Ψύλλου

Ψυχολόγος

Ειδίκευση στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική θεραπεία 

Ειδικευόμενη στη Γνωσιακή – Συμπεριφορική Θεραπεία των Διαταραχών Πρόσληψης Τροφής

Η νηπιακή ηλικία εμπεριέχει μια αντίδραση στους κανόνες, καθώς το νήπιο αντιλαμβάνεται την  ικανότητά  του να χειρίζεται τους γονείς, αλλά ταυτόχρονα παλεύει για την  ανεξαρτησία του. Είναι αναμενόμενο λοιπόν να αντιδρά με «όχι» σε  οτιδήποτε του προταθεί και να θέλει να κάνει οτιδήποτε επιθυμεί,  για παράδειγμα  να  πάει για ύπνο την ώρα που θέλει, να κοιμηθεί στο κρεβάτι των γονέων,  να τρώει μόνο σοκολάτα και όχι φαγητό, να μην θέλει να φορέσει τα ρούχα που του προτείνουν οι γονείς κ.α.

Με τον όρο διαπαιδαγώγηση εννοούμε  την  εκπαίδευση των  παιδιών σε ωφέλιμες συμπεριφορές. Οι γονείς  είναι σημαντικό να συζητήσουν και να αποφασίσουν ποιες συμπεριφορές των παιδιών τους θεωρούν επιθυμητές και ωφέλιμες και  ποιες όχι. Επίσης είναι απαραίτητο και οι δύο γονείς να συμφωνούν και να έχουν κοινή  στάση απέναντι στη διαπαιδαγώγηση. Αν αυτό δε συμβαίνει, χρειάζεται πρώτα να λυθούν οι συγκρούσεις   των  γονέων και κατόπιν αμοιβαίων υποχωρήσεων να βρουν ένα κοινό  μοτίβο δράσης. Αν δεν υπάρχει κοινή στάση, τα παιδιά θα εκμεταλλευτούν τον πιο αδύναμο γονέα και θα καταφέρνουν να παρακάμπτουν τους κανόνες.

Επομένως, η  στάση των γονέων πρέπει να είναι πάντα η ίδια, να παρατηρούν τα «προβλήματα» στη συμπεριφορά και στη διαπαιδαγώγηση των  παιδιών  τους , να συσκέπτονται συχνά  για τη λήψη αποφάσεων, να συζητούν με τα παιδιά για τις καταστάσεις αυτές και τέλος να εφαρμόζουν τον κανόνα που επέλεξαν οι γονείς.

Συμπερασματικά οι γονείς μπορούν:

• να λειτουργούν ως πρότυπο συμπεριφοράς σε όσα επιθυμούν να μάθουν τα παιδιά      τους
• να εξηγούν στο παιδί την τριλογία «τι, γιατί και πώς» και όχι απλώς να λένε «μην το κάνεις αυτό»
• να αφήνουν τα παιδιά τους να βιώνουν τις συνέπειες των  συμπεριφορών τους και να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Εάν  λειτουργούν υπερπροστατευτικά και φοβικά τα παιδιά δε θα αναπτύξουν το αίσθημα της ανεξαρτησίας, της αυτοπεποίθησης και  της ικανότητας.
• να καθιερώσουν ένα οικογενειακό συμβούλιο. Σε αυτές τις συναντήσεις καλό είναι να ακούγονται τα θέλω των παιδιών και να νιώθουν και εκείνα υπεύθυνα και ισότιμα μέλη  της οικογένειας.
• να συναποφασίσουν ένα  οικογενειακό πλάνο πχ.  ποιες έξοδοι θα γίνουν, πόση ώρα θα δει το παιδί τηλεόραση κ.α. προκειμένου οι γονείς να προλάβουν τα  προβλήματα και τις αντιδράσεις των παιδιών.

Αναστασία Στάμου,

MSc in Child Psychology

Ειδίκευση στη Γνωσιακή – Συμπεριφοριστική θεραπεία 

Η είσοδος ενος φοιτητή στο πανεπιστήμιο είναι από μόνη της μια σημαντική μεταβατική περίοδος στη ζωή του, πόσο μάλλον εαν συνοδεύεται με μετάβαση σε μια ξένη χώρα. Ο φοιτητής καλείται να έρθει σε επαφή και να ενταπεξέλθει σε ένα αριθμό αλλαγών. Όχι μόνο την ακαδημαϊκή ένταξη σε ένα σύστημα εκ διαμέτρου διαφορετικό από αυτό που είχε μάθει στο σχολείο αλλά και τη κοινωνικοπολιτιστική προσαρμογή σε μια ξένη χώρα, τη διαχείριση πρακτικών ζητημάτων σε μια γλώσσα διαφορετική από τη μητρική και σε συνδυασμό με την αναζήτηση προσωπικής ταυτότητας και φιλοσοφίας για τη ζωή τα οποία προϋποθέτει η μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Οι νέοι και οι νέες λοιπόν βιώνουν ιδιαίτερα κατά το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο σε μια ξένη χώρα καταστάσεις πρωτόγνωρες οι οποίες είναι απόλυτα φυσιολογικό και πιθανό να φέρνουν στην επιφάνεια άγχος, ανασφάλεια, θυμό, θλίψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αϋπνίες, δυσκολίες στην ακαδημαϊκή απόδοση και διάφορα ψυχοσωματικά (κεφαλαλγίες, δερματικά, κ.α).

Πώς μπορούμε να διευκολύνουμε αυτή τη μετάβαση για τον εαυτό μας;

Χρόνος και χώρος

Όπως συμβαίνει με κάθε αλλαγή στη ζωή μας καθώς οι αλλαγές είναι το μόνο «αμετάβλητο» στην ουσία κομμάτι της, χρειάζεται χρόνος και χώρος για να αφομοιωθεί. Ο καθένας χρειάζεται το δικό του χώρο και χρόνο. Όταν λοιπόν τα πράγματα μας φαίνονται στην αρχή δύσκολα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να αισθανθεί δυσάρεστα γνωρίζοντας οτι είναι κάτι το φυσιολογικό και στη συνέχεια μας δίνουμε χώρο και χρόνο μέχρι αυτά να εξασθενίσουν.

Υποστηρικτικό περιβάλλον

Οι αποστάσεις έχουν πλέον εκμηδενιστεί με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , το skype και τα απεριόριστα λεπτά κλήσεων προς το εξωτερικό. Φροντίζουμε λοιπόν να μιλάμε με ανθρώπους της εμπιστοσύνης μας όπως φίλους ή οικογένεια για αυτά που μας απασχολούν. Μη ξεχνάμε οτι το μοίρασμα είναι ευεργετικό και δε χρειάζεται να το θυσιάζουμε στο βωμό της εικόνας που θέλουμε να προβάλουμε προς τα έξω. Είναι βοηθητικό και ως προς το κομμάτι της νοσταλγίας να μιλάμε με δικούς μας ανθρώπους από την Ελλάδα αλλά όχι σε βαθμό να αγκιστρώνομαστε απο αυτούς μην αφήνοντας περιθώρια για τις νέες φιλίες και συναναστροφές της νέας μας καθημερινότητας.

Δραστηριότητες

Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που μας δίνεται όντας μακριά από τα γνώριμα για να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε και τι μας αρέσει, ξεκινώντας από μικρά πράγματα όπως ένα χόμπυ, άθληση ή τον εθελοντισμό. Παρακολουθώντας κάποιο ομαδικό πρόγραμμα στο γυμναστήριο για παράδειγμα έχουμε πολλαπλά οφέλη, πέρα από τη κοινωνικοποίηση και την ευεξία επωφελούμαστε και απο την ενδορφίνη, τη λεγόμενη ορμόνη της χαράς! Όσον αφορά τον εθελοντισμό, έρευνες έχουν βρει θετικό συσχετισμό ανάμεσα στο να προσφέρεις και τη θετική διάθεση.

Αλλαγή οπτικής

Βάζουμε ερωτηματικά στις αρνητικές μας σκέψεις. Τι αποδείξεις έχουμε για να πιστεύουμε ότι για παράδειγμα θα αποτύχουμε στο τεστ ή τι θα συμβουλεύαμε ενα φίλο μας εαν μας φανέρωνε αυτές του τις σκέψεις. Πολλές φορές είναι σημαντικό να σηκωθούμε από την καρέκλα μας για να δούμε και από άλλες οπτικές γωνίες το πρόβλημα. Δεν είναι διόλου απίθανο να δούμε οτι καθόμασταν πάνω στο πρόβλημα και αυτός ήταν ο λόγος  που δεν το βλέπαμε!

Θετικές δηλώσεις

Κάντε μια λίστα με το τι έχετε να κερδίσετε από αυτή σας την εμπειρία. Για παράδειγμα, θα αποκτήσω πιο ανοιχτούς ορίζοντες, θα μου δοθούν περισσότερες ευκαιρίες, θα γίνω πιο ανεξάρτητος βασιζόμενος στις δυνάμεις μου κ.ο.κ. Διαβάζετε αυτή τη λίστα κάθε φορά που πέφτετε ψυχολογικά.

Ρεαλιστικές προσδοκίες

Κοιτάξτε λίγο τι είναι αυτό που ζητάτε από τον εαυτό σας. Μήπως είστε ιδιαίτερα απαιτητικοί; Είναι λογικό όταν βάζουμε μη ρεαλιστικούς στόχους, να μη τους πετυχαίνουμε και να απογοητευόμαστε. Καλό είναι να διαχωρίζουμε τους στόχους μας σε μικρούς και επιτεύξιμους, ώστε να μας δίνουν το κίνητρο να συνεχίσουμε στον επόμενο.

Εστιασμός στο εδώ και το τώρα

Οι περισσότρες αρνητικές μας σκέψεις αν το παρατηρήσετε έχουν να κάνουν με το παρελθόν ή το μέλλον. Επικεντρωθείτε στο «Εδώ και το Τώρα». Αν είναι να αγχωθείτε γα κάτι, τουλάχιστον αγχωθείτε για κάτι που γίνεται στο εδώ και το τώρα. Σκεφτείτε έναν άνθρωπο που έχει το ένα του πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον, στα δυο άκρα ενός άξονα. Θα μπορέσει να ισορροπήσει ποτέ; Το χθες έχει φύγει και το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα. Το μόνο που μας μένει είναι το πολύτιμο «τώρα». Ζήστε το και αφήστε το αύριο για… αύριο!

Ακολουθήστε αυτές τις οδηγίες και παράλληλα ρωτήστε κάποιον δευτεροετή, τριτοετή ή απόφοιτο πως διαχειρίστηκε παρόμοιες καταστάσεις. Συνήθως είναι πρόθυμοι να μοιράζονται τις εμπειρίες τους όπως πιθανότατα θα κάνετε και εσείς για κάποιον άλλο μελλοντικά. Ωστόσο, εαν αισθάνεστε οτι θα θέλατε μια πιο εξιδανικευμένη μορφή υποστήριξης, μη διστάσετε να τη ζητήσετε από ειδικό.

Ουρανία Ζερικιώτη, ΜSc

Ψυχολόγος της Υγείας

Ειδίκευση στη Γνωσιακή– Συμπεριφοριστική Θεραπεία